Vandaag deelgenomen aan het colloquim van Federgon, de Belgische beroepsvereniging van selectie-, recruterings-, interimmanagement- en opleidingsbureaus. Centraal thema was arbeidsmobiliteit binnen Europa.
Boeiende sprekers vanuit diverse disciplines, mooi programma (zie site voor geïnteresseerden).
Eén getuigenis in het bijzonder echter, liet me niet onberoerd: de spreekster/onderzoekster vertelde dat zij weet had van organisaties die, zodra vanuit de kant van de werkgever de vraag gesteld wordt aan de werknemer, of hij/zij interesse heeft om op "expat-missie" te gaan, en hij/zij daarop "ja" antwoordt, AL het mogelijke én onmogelijke gedaan wordt om het de brave expat in kwestie naar de zin te maken (housing, schooling, coaching, begeleiding, administratie, hulp,...)
Oh wee echter als de vraag vanuit de werknemers zélf komt, zónder vraag van de organisatie: die stakkers worden vaak aan hun lot overgelaten. Débrouillez-vous ! (Trekt uw plan, om het in het mooi Vlaams te zeggen).
De "onverschilligheid" van bedrijven hierin is één zaak, het gebrek aan een degelijk uitgebouwd mobiliteitsondersteunend beleid op EU niveau een tweede. Hoe schrijnend ook, vandaag heb ik geleerd dat er nog steeds niet zoiets bestaat als een volwaardig Europees kader waarin bedrijven hun werknemers "onbezorgd" kunnen later circuleren binnen Europa. En dat het dus telkens opnieuw, land per land, uitzoeken geblazen is wat de lokale "do's" en "don'ts" zijn.
Dat dit bepaald demotiverend is voor diegenen die zelf graag willen, maar niet direct gevraagd worden, is begrijpelijk: als de overheid weinig hulp biedt en de organisatie nog minder, tja, dan sta je er alleen voor. Ook je gezin als je dat hebt.
Gek genoeg beukt het net nu weer in de Vlaamse Media over de talrijke initiatieven die op landelijk en EU vlak genomen worden inzake mobilitiet en diversiteit... Verkiezingen in 2007 ?
Inderdaad...
Any way, één en ander deed me terug denken aan mijn HRM - periode bij een grote FMCG - speler: ik heb toen meer dan me lief was expats weggestuurd én terug zien komen met een gemengd "thanks but no thanks anymore" - gevoel.
Doodjammer, want een béétje minder Immo-beleid van de overheid en een béétje meer goede wil van bedrijven zouden al aardig wat soelaas bieden.
Laten we dus hopen op minder mentaal onroerend goed ;-)
Karl