Immo - Beleid ! (28/11/06)

Nee hoor, geen blog over onroerend goed, hoewel...

Vandaag deelgenomen aan het colloquim van Federgon, de Belgische beroepsvereniging van selectie-, recruterings-, interimmanagement- en opleidingsbureaus. Centraal thema was arbeidsmobiliteit binnen Europa.

Boeiende sprekers vanuit diverse disciplines, mooi programma (zie site voor geïnteresseerden).

Eén getuigenis in het bijzonder echter, liet me niet onberoerd: de spreekster/onderzoekster vertelde dat zij weet had van organisaties die, zodra vanuit de kant van de werkgever de vraag gesteld wordt aan de werknemer, of hij/zij interesse heeft om op "expat-missie" te gaan, en hij/zij daarop "ja" antwoordt, AL het mogelijke én onmogelijke gedaan wordt om het de brave expat in kwestie naar de zin te maken (housing, schooling, coaching, begeleiding, administratie, hulp,...)

Oh wee echter als de vraag vanuit de werknemers zélf komt, zónder vraag van de organisatie: die stakkers worden vaak aan hun lot overgelaten. Débrouillez-vous ! (Trekt uw plan, om het in het mooi Vlaams te zeggen).

De "onverschilligheid" van bedrijven hierin is één zaak, het gebrek aan een degelijk uitgebouwd mobiliteitsondersteunend beleid op EU niveau een tweede. Hoe schrijnend ook, vandaag heb ik geleerd dat er nog steeds niet zoiets bestaat als een volwaardig Europees kader waarin bedrijven hun werknemers "onbezorgd" kunnen later circuleren binnen Europa. En dat het dus telkens opnieuw, land per land, uitzoeken geblazen is wat de lokale "do's" en "don'ts" zijn.

Dat dit bepaald demotiverend is voor diegenen die zelf graag willen, maar niet direct gevraagd worden, is begrijpelijk: als de overheid weinig hulp biedt en de organisatie nog minder, tja, dan sta je er alleen voor. Ook je gezin als je dat hebt.

Gek genoeg beukt het net nu weer in de Vlaamse Media over de talrijke initiatieven die op landelijk en EU vlak genomen worden inzake mobilitiet en diversiteit... Verkiezingen in 2007 ?

Inderdaad...

Any way, één en ander deed me terug denken aan mijn HRM - periode bij een grote FMCG - speler: ik heb toen meer dan me lief was expats weggestuurd én terug zien komen met een gemengd "thanks but no thanks anymore" - gevoel.

Doodjammer, want een béétje minder Immo-beleid van de overheid en een béétje meer goede wil van bedrijven zouden al aardig wat soelaas bieden.

Laten we dus hopen op minder mentaal onroerend goed ;-)

Karl

Via via... kom je in blogland ! (17/11/06)

Via Via...

... zo gaat het vaak in het leven.

Door een link op de blogsite van An De Jonghe, een kennis en collega van me, kwam ik terecht op www.hrlog.nl, een bijzonder dynamische blogsite van onze Noorderburen, die zich bezighoudt met HRM in de ruime zin van het woord.

Interessant om meerdere redenen:

1) het is duidelijk dat Nederland vaak met dezelfde vragen en behoeften worstelt op menselijk- en organisatievlak, als wij

2) zoals het hen typeert discussiëren en bloggen ze ook veel "directer" dan wij

Dat maakt dat het nu en dan best wel verfrissend kan zijn eens een kijkje te gaan nemen op deze site. Uw dienaar zal vanaf nu trouwens ook nu en dan bij deze vrolijke noordervrienden een blogje droppen... ;-)

Tot hier en daar dus !

Karl Van Hoey

Help, ik heb iets ontdekt !! (11/11/06)

"Help, ik heb iets ontdekt !!"

Deze week lag er een bijzonder "ambetante" kwestie op tafel bij één van onze klanten: iemand had gezien hoe een collega geld had gestolen uit de kas. De getuige wist echter niet hoe hij hier in 's hemelsnaam mee moest omgaan: collegialiteit, verraad, schrik, enz... een mix van allerhande emoties overmanden hem. Hierbij wat ik hem proberen te vertellen heb:

U doet er het beste aan uw chef in te lichten:

1) u staat 100% recht in uw schoenen: u hebt X geld zien nemen en voelt terecht de plicht dat te melden.

2) Diefstallen komen vroeg of laat toch aan het licht.

3) Eventuele “Leg het terug en ik zwijg.” - akkoordjes zijn sterk af te raden: ze veranderen fundamenteel niks aan het gedrag van X, maar betrekken u wel actief bij de situatie, daar waar u nu enkel passieve getuige bent.

4) Het is niet uit te sluiten dat X, kwaad omdat u hem betrapt heeft, nog gaat beweren dat ú medeplichtig bent, aangezien u “erbij” was. Zo maakt X u nog slachtoffer van uw eigen discretie.

De vraag is dus alleen “hoe” je zoiets het best aanbrengt bij uw chef.

Hou u gewoon aan de feiten: “Chef, ik ben er zeker van dat ik X geld uit de kas heb zien halen. Ik kan dat niet bewijzen, maar ik wilde het u wel melden.” Uw chef zal u wellicht nog ’s vragen of u écht zeker bent, en vervolgens zelf overgaan tot actie: n.a.v. het “kastekort” een intern onderzoek opstarten, collega’s laten ondervragen, enz…

Alleszins, door zelf pro-actief geweest te zijn, kunt u niks verkeerds doen en wie weet wordt zo effectief bewezen dat X het gedaan heeft. Dat X u daardoor een verklikker zal vinden is onvermijdelijk.

Maar wat is het alternatief ?

Hij heeft u gezien toe u hem betrapte: dat op zich zorgt al voor spanning en onduidelijkheid tussen u beide. Die situatie trachten op te lossen door een “akkoordje”, biedt geen enkele garantie voor de toekomst.

Vandaar, voor uw eigen gemoedsrust en die van het bedrijf, volg uw geweten…

Karl Van Hoey

Lieve(r) Directeur...(3/11/06)

Lieve(r) Directeur...

“Mijn klant doet liever zaken met de directeur, die alles wel aan mij delegeert. De klant negeert mij of zegt afspraken af. Hoe zorg ik ervoor dat hij mij serieus neemt als zakenpartner ?”

Deze vraag kreeg ik deze week van één van mijn "coachees"

Mijn antwoord:

Alvorens het over jou te hebben, toch een voorafgaandelijk vraagje: heeft jouw directeur zelf al duidelijk aan de klant gezegd dat hij alles wat met hem/haar te maken heeft, aan jou gedelegeerd heeft (uiteraard onder zijn “toeziend oog”) ?

Zo nee lijkt mij dat in dit geval erg nuttig, en denk ik dat je dat met je directeur moet aankaarten. Wat jou betreft: ik denk dat een heel assertieve houding hier aangewezen is, gecombineerd met een blijvende inspanning voor de klant in kwestie: zorg ervoor dat wat je voor de klant doet kwalitatief altijd zo goed mogelijk is, zelfs al is de relatie niet optimaal.

Zo sta je “sterk” in je schoenen, en kan je zonder enig probleem assertief zijn, bijv. als volgt:

“Meneer, mevrouw, ik heb al een paar keer vastgesteld dat u blijkbaar enige aarzeling hebt om met mij samen te werken. Ik begrijp dat u een uitstekende service wenst van mensen die u kent en vertrouwt en daarom misschien sneller geneigd bent rechtstreeks met mijn directeur te praten.

Zowel mijn directeur, die mij uw account toevertrouwd heeft, als ikzelf zijn er echter van overtuigd dat ook ik u dezelfde service van dezelfde hoge kwaliteit kan bieden. Ik nodig u dan ook graag uit om u door mij, als eerste gesprekspartner, te laten bedienen. Wat vindt u daarvan ?”

Tenzij er echt fundamentele redenen zijn, die ik natuurlijk niet ken, zal de klant hierop waarschijnlijk antwoorden in volgende zin: “Dat had ik zo nog niet begrepen”, of “Goed, dat wordt dan even wennen”, of “Dan moeten we mekaar maar eens zien.”.

En zo heb je een eerste voet tussen de deur !

Karl Van Hoey