Deze week lag er een bijzonder "ambetante" kwestie op tafel bij één van onze klanten: iemand had gezien hoe een collega geld had gestolen uit de kas. De getuige wist echter niet hoe hij hier in 's hemelsnaam mee moest omgaan: collegialiteit, verraad, schrik, enz... een mix van allerhande emoties overmanden hem. Hierbij wat ik hem proberen te vertellen heb:
U doet er het beste aan uw chef in te lichten:
1) u staat 100% recht in uw schoenen: u hebt X geld zien nemen en voelt terecht de plicht dat te melden.
2) Diefstallen komen vroeg of laat toch aan het licht.
3) Eventuele “Leg het terug en ik zwijg.” - akkoordjes zijn sterk af te raden: ze veranderen fundamenteel niks aan het gedrag van X, maar betrekken u wel actief bij de situatie, daar waar u nu enkel passieve getuige bent.
4) Het is niet uit te sluiten dat X, kwaad omdat u hem betrapt heeft, nog gaat beweren dat ú medeplichtig bent, aangezien u “erbij” was. Zo maakt X u nog slachtoffer van uw eigen discretie.
De vraag is dus alleen “hoe” je zoiets het best aanbrengt bij uw chef.
Hou u gewoon aan de feiten: “Chef, ik ben er zeker van dat ik X geld uit de kas heb zien halen. Ik kan dat niet bewijzen, maar ik wilde het u wel melden.” Uw chef zal u wellicht nog ’s vragen of u écht zeker bent, en vervolgens zelf overgaan tot actie: n.a.v. het “kastekort” een intern onderzoek opstarten, collega’s laten ondervragen, enz…
Alleszins, door zelf pro-actief geweest te zijn, kunt u niks verkeerds doen en wie weet wordt zo effectief bewezen dat X het gedaan heeft. Dat X u daardoor een verklikker zal vinden is onvermijdelijk.
Maar wat is het alternatief ?
Hij heeft u gezien toe u hem betrapte: dat op zich zorgt al voor spanning en onduidelijkheid tussen u beide. Die situatie trachten op te lossen door een “akkoordje”, biedt geen enkele garantie voor de toekomst.
Vandaar, voor uw eigen gemoedsrust en die van het bedrijf, volg uw geweten…
Karl Van Hoey